Zyflamend - badania naukowe
Do tej pory najwięcej badań naukowych preparatu roślinnego Zyflamend przeprowadzono
w Columbia University College of Physicians and Surgeons, New York, NY.
Lekarz oddziału urologii tego ośrodka medycznego (A.Katz,MD) zauważył, że pacjent
przyjmujący Zyflamend z powodu problemów stawowych zaczął odczuwać również mniejsze
dolegliwości ze strony prostaty i dróg moczowych. Obniżył się także jego poziom PSA
(Prostate Specific Antigen - antygen specyficzny dla prostaty) we krwi
(używany jest jako marker nowotworowy raka prostaty).
Obserwacja ta była początkiem wieloletniego już zainteresowania lekarzy z Columbia
University preparatem Zyflamend, które zaowocowało badaniami naukowymi i licznymi
publikacjami w czasopismach medycznych.
W stosunku do Zyflamendu zastosowano protokół pierwszej fazy badań klinicznych
będących wymaganiem FDA (Food and Drug Administration) do zatwierdzenia substancji
jako środka mogącego leczyć określone choroby lub im zapobiegać. Przedsięwzięciem
objęto grupę mężczyzn w wieku od 40-u do 75-u lat, u których stwierdzono w czasie
biopsji prostaty przedrakowy stan raka prostaty określany jako PIN (Prostatic Intraepithelial
Neoplasia) lub po polsku jako rak śródbłonkowy prostaty (in situ - rak w miejscu,
nie przekraczający jeszcze granic śródbłonka).
U około 30-u % mężczyzn z PIN w kolejnej
biopsji prostaty stwierdza się raka prostaty.
Wyniki badań Columbia University opublikowane wiosną 2009
roku świadczą o tym, że stosowanie Zyflamendu u mężczyzn ze stanem przedrakowym
prostaty (PIN) pozwala na większy komfort psychiczny w oczekiwaniu na wyniki kolejnej
biopsji.
Spośród 15-u badanych przyjmujących Zyflamend, u których wykonywano biopsję co 6 miesięcy, po
18-u miesiącach zaobserwowano raka prostaty tylko u dwóch osób (2/15 = 13.3%).
Aż u dziewięciu osób zaobserwowano zdrowe tkanki w biopsji, czyli wycofanie się
zmian przedrakowych (9/15 = 60%). U czterech osób widoczne były utrzymujące
się w dalszym ciągu zmiany przedrakowe (4/15 = 26.7%).
W obliczu tych wyników i biorąc pod uwagę dużą kontrowersyjność samej biopsji
(znane są liczne przypadki zgonów w wyniku biopsji prostaty lub bardzo poważne
powikłania zagrażające życiu) Zyflamend wydaje się dodatkową opcją do rozważenia w przypadkach,
kiedy stwierdza się podwyższony poziom PSA i planuje dalsze postępowanie.
Oprócz biopsji u grupy mężczyzn objętych opisywanym badaniem wykonywano także
standartowe laboratoryjne badania krwi oraz oceniano PSA co 3 miesiące przez okres 18-u miesięcy.
Natomiast tkanki pobierane do badania w czasie biopsji były barwione na obecność
cycloxygenazy-2, NF-kappaB (Nuclear Factor kappaB), interleukiny-6 i tromboksanów.
Zaobserwowano istotne obniżenie wartości CRP (C Reactive Protein) we krwi oraz
obniżenie wartości NF-kappaB w tkankach pobranych podczas biopsji po 18-u miesiącach.
U 48% badanych nastąpił spadek wartości PSA o 25-50% podczas całego okresu badań
(18 miesięcy).
Nie zaobserwowano istotnych zmian w innych podstawowych badaniach
krwi i poziomie testosteronu. Nie zanotowano żadnych istotnych zmian w ekg oraz innych objawów niekorzystnego wpływu Zyflamendu na funkcję serca i układu krążenia.
Jakiekolwiek objawy uboczne u badanych mężczyzn były łagodne i pochodziły
z przewodu pokarmowego.
Bardzo istotnym wnioskiem z opisywanego badania
jest ustalenie, że Zyflamend nie okazał się preparatem toksycznym i jego
18-o miesięczne stosowanie nie związane było z niebezpiecznymi działaniami
ubocznymi.
Inne badania Columbia University zostały opublikowane w 2005 roku
i wykazały
hamujący wpływ Zyflamendu na wzrost laboratoryjnej linii komórek nowotworowych raka prostaty
i jego działanie indukujące ich apoptozę (programowaną śmierć, która usuwa zużyte
lub uszkodzone komórki w organiźmie wielokomórkowym).
Wyniki wspomnianych badań sugerują, że mechanizm tego działania jest niezależny
od hamującego wpływu Zyflamendu na COX-1 i COX-2 (cykloksygenazy). Związany jest
natomiast ze zwiększoną ekspresją p21
i zmniejszoną ekspresją receptorów androgenowych,
pStat3
i pPKC(alpha/beta).
Innym ośrodkiem medycznym, w którym Zyflamend wzbudził zainteresowanie i stał się
obiektem badań naukowych, jest University of Texas M. D. Anderson Cancer Center,
Houston, Texas.
W 2007 roku ośrodek ten opublikował w czasopiśmie "Nutrition and Cancer"
rezultaty swoich badań sugerujące, że Zyflamend działa hamująco na osteoklastogenezę
(powstawanie komórek kościogubnych - osteoklastów), hamuje namnażanie i inwazyjność komórek
nowotworowych, ich zdolność do przerzutów, promuje apoptozę,
hamuje angiogenezę, nasila cytotoksyczność wywołaną przez TNF (tumor necrotic factor)
lub chemioterapeutyk. Dzieje się tak najprawdopodobniej poprzez hamujący wpływ Zyflamendu na NF-kappaB
i regulowane przez NF-kappaB produkty genowe.